มีลูกบอกลูก มีหลานบอกหลาน อย่าได้ริอ่านทำกิจการโรงงานใหญ่โต
บ้านนี้เมืองนี้ ถ้าไม่รวยให้สุด เป็นแค่ SME ครึ่งๆกลางๆ ทำไปก็มีแต่จนลง
ทำการค้าถูกต้อง ต้องขอใบอนุญาต แต่ขอใบมา แทนที่จะได้รับความสะดวก
กลายเป็นว่า เหมือนไปขึ้นทะเบียนโจร
คราวนี้จะกระดิกทำอะไรก็ต้องขออนุญาตหมด
รายปีต้องจ่าย, ราย 5 ปี ต้องจ่าย, ใช้เครื่องจักรอะไร ต้องแจ้งแล้วจ่าย
มีที่เท่าไหร่ มีหลังคาเยอะมั๊ย ต้องจ่าย, มีป้ายชื่อโรงงานไหม ป้ายใหญ่ มีภาษาอังกฤษ จ่ายหนักหน่อย
พักหลัง เริ่มมีข้อกำหนดแปลกๆ ออกมาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
จะซื้อจะเก็บวัตถุดิบบางอย่าง ก็ต้องแจ้งจำนวนทุกเดือน
พอมีของเหลือหรือต้องทิ้ง จะขายทิ้งเลยไม่ได้ ต้องแจ้งอีกว่าทิ้งเท่าไหร่
ทิ้งไม่ดี มีของแปลกๆ อันนี้ต้องจ่ายเพิ่ม
ขนส่งสินค้าเบี้ยบ้ายรายทาง ก็ต้องจ่าย
ลูกน้องก็ต้องจ่าย ลูกพี่ก็ต้องจ่าย เทศบาลก็จ่าย จังหวัดก็จ่าย
งานราษฎร์งานหลวง ก็ต้องจ่าย
เงินเดือนโบนัสลูกน้อง ก็ต้องจ่าย ขายได้ไม่ได้ก็ต้องจ่าย
ลูกน้องไม่ได้ดั่งใจ ประท้วง ตั้งสหภาพ เอ้า ก็ต้องจ่าย
มีแต่จ่าย แต่เคยมีใครถามไหมว่าเจ้าของกิจการมีข้าวกินไหม
ต้องจ่ายดอกเบี้ยธนาคารเท่าไหร่ต่อเดือน
ลูกเมียเขาจะอยู่กันยังไง
ไม่มี...
จ่าย...
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น