สิ่งน่าเบื่อที่สุดอีกอย่าง ในการมีลูกน้องคือ
การที่ต้องมานั่งดูว่า คนไหนจะเข้างานกี่โมง จะออกงานกี่โมง
เพราะต่อให้มีบัตรตอก แต่ถ้าไม่เอามาใช้บังคับจริงจัง มีก็เหมือนไม่มี
และคนพวกนี้ พร้อมจะเข้าสาย และออกก่อนเวลาได้เสมอ
ไม่ว่าเราจะเมตตา ทำดีกับลูกน้องแค่ไหนก็ตาม
ดังนั้น ถ้าอยากจะมีลูกน้อง ก็ต้องตื่นก่อนเขา เลิกงานหลังจากเขา
ไม่งั้นเขาก็ทำงานให้เราไม่เต็มที่
หายากมากที่ใครจะโชคดี เจอลูกน้องดี ขยัน ไว้ใจได้ ไม่โกง…
ทำใจ และจำไว้…
จะเงียบไปไหน…
เศรษฐกิจแย่ มันก็แย่หมดทั้งระบบจริงๆ
มันเหมือนเป็นลูกโซ่ งูกินหาง
ที่พอมีคนแย่ มันก็พาแย่ต่อเนื่องกันไปทั้งหมด
คนไม่มีเงินซื้อของ คนขายก็ขายของไม่ได้
ลุกจ้างก็โดนปลด คราวนี้คนก็ยิ่งไม่มีเงินกันใหญ่
บริษัทห้างร้านทั้งหลาย ก็ตัดงบ ประหยัดกันใหญ่
ไม่ยอมซื้อของอะไรมากเท่าเดิม
จากที่เคยซื้อของบ่อยหน่อยเพื่อรักษาประสิทธิภาพ
ก็กลายเป็นใช้ให้มันพังให้มันวิบัติ เพื่อประหยัดคำเดียว
แล้วพอเป็นอย่างนี้กันหมด ก็เลยกลับมาสู่วงจรเงินฝืดเช่นเดิม
และก็เงียบเป็นป่าช้าเหมือนเดิม…
นั่งเฝ้าร้านแต่ละวัน ไม่มีคนเขามาซื้อเลย ให้ตายเถอะ
ดอกเบี้ยธนาคารเขาไม่ได้ลด ไม่ได้หยุดตามลูกค้านะครับ
สุดท้ายถ้าไม่มีเงินมาหมุนเวียน OD ก็ล้น ดอกเบี้ยก็บาน
และในที่สุด ใครสายป่านสั้น ก็จบ อยู่ไม่ได้เจ๊งกันไป…
สั่งซื้อของ สั่งได้
ตอนอยากได้ของ เร่งจัง เร่งจริง
พอถึงตอนจ่าย โทรมาบอก กลัวเช็คเด้ง ขอแบ่งเช็คเป็น 2 ใบ
ใบแรก จ่ายก่อนถึงดิวเล็กน้อย
แต่ใบสอง จ่ายเลยดิวไปนิดนึง…
ฟังเหมือนจะดี แต่ดันทำให้เราได้เงินช้ากว่าเดิม
แล้วถ้าเราจำเป็นต้องใช้เงินก้อนล่ะ? ซวยสิ
จะไม่ว่าเลยถ้านานๆที แต่นี่ ทำทุกเดือน… เวร…
บทความ
